Begin deze maand fietste meester Thijs met tranen in zijn ogen door Amsterdam. Hij kwam terug van een bijeenkomst over het lerarentekort in de stad. De nieuwste cijfers sloegen in als een bom. “Die raakten me tot diep in mijn vezels.” De leraar pakte zijn telefoon erbij en zocht de tabellen op: nu al zijn er structureel 361 leraren te weinig in de hoofdstad. “Dat betekent dat één op de tien klassen geen vaste leerkracht heeft.” Maar bij basisscholen in achterstandswijken is dat bijna dubbel zoveel: 18,6 procent. “Toen wist ik zeker: ik moet op deze school weg, ook al ga ik de leerlingen en mijn collega’s enorm missen. Mijn aandeel is op een andere school groter.”
Op zijn Leonardo da Vincischool in hartje Amsterdam hebben alle klassen nog een vaste leraar. Deze school heeft alleen last van het lerarentekort als er zieken zijn. Meester Thijs kan het niet aanzien hoe kinderen die net een stukje verderop in de stad wonen, niet het onderwijs krijgen dat ze verdienen. “Juist die leerlingen hebben school zo hard nodig en uitgerekend zij worden het hardst geraakt. Zij hebben me veel harder nodig.”
PO in Actie
Het is niet wat meester Thijs drie jaar geleden voor ogen had toen hij strijdmakker Jan van de Ven online ontmoette. De leraren klommen met PO in Actie juist op de barricades om het aankomende lerarentekort een halt toe te roepen. Ze wilden met eerlijker salarissen en een verlaging van de werkdruk hun beroep aantrekkelijker maken. “Ik heb er een nare bijsmaak van. We hebben nog steeds een heel groot probleem.”
Als iemand een poging heeft gedaan om het lerarentekort tegen te gaan, is het deze meester wel. In 2012 zat hij al in een werkgroep, omdat er een tekort werd voorspeld. “Ik dacht: dat lost zich wel op, want het is een groot maatschappelijk probleem.” Tot op de dag van vandaag is het echter aanmodderen om de gaten te dichten. “We vragen grote investeringen, dus ik had niet verwacht dat het met de komst van PO in Actie snel opgelost zou zijn. Maar ik hoopte wel dat er nu een deltaplan zou liggen, met een visie voor de toekomst. Dat ligt er niet eens.”
Het frustreert meester Thijs. Toch lukt het hem die frustraties even van zich af te schudden als hij zijn vertrouwde klaslokaal binnenloopt. “Als ik die kinderen ’s ochtends zie binnenkomen, voel ik me direct thuis.” Op de Leonardo da Vinci staat Roovers voor groep 7. Alsof de leerlingen het aanvoelen, is het een roerige dag. De kinderen moeten voor taal Cito-toetsen maken, ze zijn onrustig. ’s Ochtends hebben een paar jongens al een akkefietje op het voetbalveld, later op de dag moet Roovers een stel meiden helpen bij het oplossen van ‘een gevalletje meidenvenijn’ en als klap op de vuurpijl spuugt een zieke leerling de ingang naar het lokaal onder, twee minuten voor tijd. “Never a dull moment,” merkt de meester droogjes op.
Het lesgeven zit meester Thijs in het bloed. Hij schakelt snel, stelt de leerlingen continu vragen, laat ze helpen, heeft tussendoor een onderonsje. Een jarige? Meester Thijs zit vrolijk zingend aan zijn bureau. Muziekles van een andere leraar? Deze leerkracht zit tussen zijn leerlingen mee te trommelen. En zo verloopt een onrustige dag toch gestructureerd. “Ik vind het heerlijk om een rol te spelen bij de kennisvergaring van kinderen. Geen dag is hetzelfde.”
Bekende Nederlanders
Juist daarom laten de problemen in het onderwijs deze leraar niet los. Hoe moet dat als er straks echt 11.000 leerkrachten te weinig zijn? Wat voor opleiding krijgen deze kinderen? En wat betekent dat uiteindelijk voor hoe de rest van hun leven zal verlopen? “Die kinderen krijgen maar één kans. Daar doe je als leraar elke dag je best voor. Daarom vind ik het zo erg dat er klassen zijn zonder leraar. Maar wij kunnen dit als leraren niet meer alleen oplossen.”
Meester Thijs is er donderdag en vrijdag bij met de staking. Toch was het zelfs voor deze leerkracht een lastige afweging. “Hoe vaak moet je een boodschap herhalen? Wie het nu nog niet begrijpt, luistert echt niet.” Roovers heeft daarom voor zichzelf besloten dat het zijn laatste staking is. “Hierna moeten we stoppen met de gaten dichtlopen. Dan moeten we maar overgaan op een vierdaagse schoolweek, zodat alle ouders voelen wat het lerarentekort betekent.” Tot nu toe zijn die ouders veel te afwezig, vindt meester Thijs. “Er moet een nationaal actiecomité komen. Er zijn best bekende Nederlanders met kinderen op de basisschool die het probleem op de kaart kunnen zetten. Misschien wordt er dan geluisterd.”
Gelijke kansen
Bij PO in Actie deed hij vorig jaar een stapje terug. De actiegroep slokte zoveel tijd en energie op dat de meester eraan onderdoor dreigde te gaan. Toch kon Roovers niet stilzitten. Samen met de andere oud-voorman van PO in Actie, Jan van de Ven, is de meester bezig om een lerarenvereniging op te zetten. Nu gebeurt het wat de mannen betreft te vaak dat er in Den Haag besluiten vallen waar geen leerkracht bij betrokken is. “Er zijn tientallen overlegtafels waar nauwelijks een leraar aan te vinden is. Hoe kunnen die dan belangrijke besluiten voor ons nemen?”
De moed zakt hem soms in de schoenen. Want zoals het er nu voor staat, weet ook Roovers niet meer hoe dit gaat eindigen. “Ik zie gewoon niet wat de oplossing is.” Zelf neemt hij genoegen met een appartement van vijftig vierkante meter aan de rand van de stad. Veel leraren kunnen echter niet in Amsterdam wonen en vertrekken nu juist. “Je moet ongelijk investeren om gelijke kansen te bieden.”
Daaraan gaat hij na de zomer zelf een bijdrage leveren, door naar een school in een achterstandswijk te vertrekken. Welke weet hij nog niet. “Er is werk zat, dus ik heb zo iets anders.” Daar hoopt hij van nog meer ‘toegevoegde waarde’ te zijn. “Ik lig er ’s nachts wakker van dat er kinderen in deze stad zijn die gedoemd zijn te mislukken. Dat motiveert me om altijd door te gaan.”
2020-01-30 06:42:00Z
https://news.google.com/__i/rss/rd/articles/CBMiZ2h0dHBzOi8vd3d3LnBhcm9vbC5ubC9uZWRlcmxhbmQvbWVlc3Rlci10aGlqcy13aWUtaGV0LW51LW5vZy1uaWV0LWJlZ3JpanB0LWx1aXN0ZXJ0LWVjaHQtbmlldH5iM2ZlZmQ5ZC_SAQA?oc=5
Lees volgende >>>>
Bagikan Berita Ini
